? کشف درمان پرکاری تیرویید با ایزوتوپ های ید
متابولیسم ید در دهه ۱۹۳۰ شناخته شد. ساول هرتز و جی هوارد ، سال ۱۹۳۶ در بیمارستان عمومی ماساچوست متوجه شدند که می‌توان از ایزوتوپ‌ّهای ید برای درمان بیماران استفاده کرد. آن‌ها از ایزوتوپ‌ّهای ید برای ردیابی و اندازه‌گیری میزان ید استفاده می‌کردند. ساول هرتز و جی هوارد پس از آشنایی با روبلی اوانز و آرتور روبرت که هر دو در موسسه ام آی تی کار می‌کردند و فیزیکدان بودند توانستند ایده خود را عملی کنند.
آن‌ها با آزمایش بر روی خرگوش‌ها و استفاده از ایزوتوپ‌ّهای ید ۱۲۸ توانستند تاثیر رادیواکتیو بر تنظیم ید را کشف کنند. با این حال نیمه عمر این ایزوتوپ‌های ید ۲۵ دقیقه بود و هیچ امیدی برای درمان بیماران وجود نداشت.
در سال ۱۹۳۹، جوزف همیلتون، مایو سولی و ارنست لاورنس در کالیفرنیا تصمیم گرفتند تاثیر ایزوتوپ‌ّهای ید بر ید را بر روی انسان ببینند. آن‌ها از ایزوتوپ‌ّهای ید ۱۳۰ را با نیمه عمر ۱۲ ساعت بررسی کردند با این حال باز هم امیدی برای درمان بیماران وجود نداشت برای همین از ایزوتوپ‌های ید ۱۳۱ با نیمه عمری حدود ۸ روز برای تحقیقاتشان استفاده کردند.
یکی از اهدافی که هر دو گروه داشتند درمان بیماری پر کاری تیروئید بود. هرتز و روبرتز در ۳۱ مارس ۱۹۴۱ اقدامات لازم برای درمان پر کاری تیروئید را شروع کردند. همیلتون، لاورنس و برادر لاورنس نیز در ۱۲ اکتبر ۱۹۴۲ در بحبوبه جنگ جهانی به درمان بیماران از طریق ایزوتوپ‌های ید پرداختند.
در سال ۱۹۴۲ هر دو گروه داده‌های علمی خود در خصوص درمان پرکاری تیروئيد از طریق ایزوتوپ‌های ید را در آتلانتیک به نمایش گذاشتند. آن‌ها درباره تاثیر ایزوتوپ‌های ید در بهبود بیماران مبتلا به تیروئید سخنرانی کردند. فیزیکدان‌ها توانسته بودند کار خود را در منطقه منهتن ادامه دهند.
#پارس_ایزوتوپ_صنعتی
#تاریخچه_کشف_عناصر_رادیواکتیو
#افقی_تازه_درصنعت
