گاهی مطرح می‌شود که اگر فردی با اورانیوم دچار آلودگی داخلی شود، چه روشی برای رفع آلودگی در مقابل دارد؟
اصلی‌ترین راه آلودگی با ترکیبات اورانیوم، استنشاق است. باید بدانیم که نیمه عمر بيولوژيک متوسط، حدود ۱۵ روز است و ۸۵٪ از اورانیومی که نهایتاً در بدن می‌ماند، در استخوان‌ها مستقر می‌شود.
اولین خطری که فرد آلوده را تهدید می‌کند این است که اورانیوم با برخی پروتئین‌های سطح سلول‌ها در لوله‌های کلیوی ترکیبی تشکیل می‌دهد که باعث نکروز حاد و از بین رفتن لوله‌های نفرون کلیوی می‌شود. بنابراین قلیایی کردن ادرار باعث کاهش این آسیب می‌گردد.
نکته:
حد سمیت کلیوی اورانیوم برای پرتوگیری‌های شغلی، بر اساس سمیت شیمیایی آن است، نه پرتوزایی آن.
برای کمک به فرد دچار آلودگی داخلی ناشی از اورانیوم، تزریق وریدی آهسته بیکربنات سدیم ایزوتونیک ۱/۴٪ به میزان ۲۵۰ سی‌سی انجام می‌شود.
برای آلودگی پوستی هم می‌توان از محلول ایزوتونیک بیکربنات سدیم ۱/۴٪ به هر میزان استفاده کرد.
لینک کوتاه
