اگر برای انسان آلودگی پرتوی داخلی روی دهد، روش‌های مرسوم برای رفع آن، اینگونه است:
اشباع عضو هدف با ایزوتوپ غیر پرتوزا، مثل استفاده از یدید پتاسیم در آلودگی با ید پرتوزا.
ایجاد کمپلکس در محل ورود ماده و یا داخل مايعات بدن و سپس ایجاد شرایط دفع.
تسریع سیکل متابولیک ماده با رقیق سازی ایزوتوپی مثل دادن آب به بیمار در آلودگی با تریتیوم.
رسوب دادن ماده پرتوزا در دستگاه گوارشی با استفاده از ماده‌ای دیگر و دفع آن. مثل استفاده از سولفات باریم در آلودگی با استرانسیوم-۹۰.
تعویض یونی در لوله گوارش مثل Prussion  blue – برای سزیم-۱۳۷.

معمولاً درمان ترکیبات محلول و نامحلول را جدا از هم و با روش‌های مختلف انجام می‌دهند، زیرا عملکرد و نحوه متابولیسم آنها با هم متفاوت است.